.
Navy department of Mii
Navy department of Mii
ColoriMii - The museum of Instant Images
Cat.nr.1663 d.d.11.11.10
envelope/electronic
Snowplane nr. 43
.
--click picture to enlarge--
. dood de tijd
Ik kauwde op eens en, o, voorbij,Op nooit meer en altijd verlorenIk kon de zandkorrels hard horenVallen, een haastig wijkend getij
Ik zag de meisjes wiegend dansenOp het ritme van de eeuwigheidZij waren ooit van mij, futiel feit,Toen ik nog met de dood kon sjansen
Ik maal de minuten in mijn muilTot het meel van de muitende tijdEn spuug broodkorrels secondennijd
Naar de blakerende jonkvrouwenDie dromerig hun klokken vouwenEn laten landen in mijn grafkuil
C. Gijsen, nov. 2010
.
.Kill Time
I chewed on once and nevermore
On bygone, lost forever, past
The sand was loud as grains dropped fast
A tide that hastened from the shore.
I saw the dancing girls in sway
To rhythms of eternity
Once mine! Fact of futility
When death was still a game to play.
I grind the minutes with my teeth
Into the flour of mutinous time,
Spit bread in bits of seconds envy
At scorching ladies as they send me
The frocks they fold in dreamy mime
To land them softly on my wreath.
C. Gijsen
vertaling: Erik Honders
Lost WordsWij zaten nooit verlegen om tekst, woordenBuitelden blatend en bulderend, somtijdsFluwelig fluisterend, beknot of weidsUit onze pen: water over de boordenDrukkers, zetters en opmakers zetten hunOnder- en bovenkasten schrap om onzeOnweerstaanbare beelden op het bonzenVan hun hart te vangen: lieflijke stengun!Maar hoe komt zij dan - op een fiets? - het levenBinnenrijden, met haar haar geurig en zwaarVan het fin de siècle van welke eeuwWij zijn spraakloze letterknechten, bevenAls wij onze inkt zien drogen, het is waar:Wij zijn de woorden kwijt, rest een schorre schreeuw.C. Gijsen, 15 aug. 2010_____________________________Lost Words
We were never at a loss for words, whether
They came tumbling, bleating, thundering, at times
In velvet whispers, terse or spun-out rhymes,
Like feathers or like birds. Birds of our feather.
Compositors and printers put their skill
To use, bracing upper and lower cases,
Making heartbeat machines go through their paces,
Until our winning words were pressed to kill.
But then she rides into this life, a river
Of sweet-scented, heavy curls. On her bike,
All dressed to wave a century goodbye.
We’re speechless now, slaves to the word, and shiver,
And watch our ink run dry. That’s what it’s like:
We have no words, only a husky cry.
C. Gijsen
translation: Erik Honders
.
Blauw
Ik wist wat ik ging doen, liet geen twijfel toe
Barney zou het verliezen van Stanley’s mes
Door mijn blauwe haat gestuurd, mijn scherpe les
Oversteeg de angst voor Red, Yellow & Blue
Wie speelt voor God wordt verzwolgen door hybris
De Grieken wisten het al, het katheder
Past de eigen gedachten, zakten neder
Op de knieën: Zeus was niet hun Nemesis
In het azuur schitterde de verveeldheid
In haar ogen, de onverschillige slet,
Of toch een heilige, dat verschil raakt kwijt
In de vegen op het oppervlak, de strijd
Blatend mijn kervend, horizontaal gebed:
“Maak dat ik haar kille hart doormidden snijd.”
C.Gijsen, 29.08.10
De kunstenaar en de vrouw
(een gouache)
Ik vraag je wat is de waarde van water
Als er geen schone, naakte vrouw uit oprijst
De zee geeft gewicht aan de kust en later
Weet de laatste dat hij door haar is geprijsd
De kunstenaar staat stateloos op het land,
Ziet de vrouw en vangt haar in de zoele zon
- Picasso aan het mediterrane strand! –
Hij penseelt wat riet om haar hoofd, een balkon
Voor de plevieren, landingsplaats voor meeuwen
Hij bedekt dan haar lichaam alleen met kleur
En herinnert kreunend aan de zilte geur
Op haar huid die paart met de rulle aarde
Dit gaat altijd al zo, door alle eeuwen,
De vrouw schildert door het water de waarde.
C. Gijsen, 5 april 2010
The artist and the woman
(a gouache)
What water is worth? Not much I would say
If no nude female beauty rises from it.
The sea lends weight to the shore and one day
The latter will see that she did him homage.
The artist stands on the land, an alien,
Sees and captures her in the sultry sun
- Picasso at the Mediterranean! -
Paints reeds round her, a balcony: great fun
For plovers, and for gulls a place to land.
Then covers her body with only pastel,
Reminds with a groan of the salty smell
On her skin which mates with the powdery sand.
That’s how it’s been for as long as the earth:
Through the water the woman paints the worth.
C. Gijsenvertaling: E. Honders