Sinners to Heaven (Number 8 of The seven deadly Sins)

.
Sinners to Heaven 
The Museum of Instant Images - Mr. Colori - NL
cat.nr.2240 d.d.28.10.12
electronic
Psychecolorogy nr. 140
 .
contribution to: Visions of Bosch - Netherlands
http://boschvisions.blogspot.nl 
.

_______________________________

Leef in zonde

De zonden zijn vederlicht vandaag
Zij zweven door de nazomerlucht
Als zeepbellen, klaar om met een zucht
Te sneven, dwarrelen zij omlaag

Wij wensen geen verantwoording meer
Voor de wensen, teleurstellingen
Of triomfen: wij gaan afdingen,
Beschimpen, eisen de ommekeer

Vandaag wint het sentiment, de golf
Overspoelt de dam, de rede: schuim
Ons hart is de vraatzuchtige wolf

Die zijn plaats opeist en geen verzuim
Accepteert: stop meteen met lijden,
Leef de dag die ons gaat bevrijden!

C. Gijsen

LETHE

.
LETHE  oblivione
The Museum of Instant Images - Mr. Colori - NL
cat.nr.2353 d.d.30.03.13
electronic
Psychecolorogy nr. 151
 .
contribution to: AGAINST LETHE - Greece

http://lesyperyper.com/?p=1616
.

 --click picture to enlarge--
_________________________________________________________________

 Vergetelheid

Ik probeerde je te vergeten, ik zwom
De Lethe over, zinkend in het zwarte
Dodenwater, tranenvocht uit treurharten
Gewrongen, hield ik mij slapend in een kom

Van soezende leeghoofdigheid, het zoete
Vacuüm van niets weten lokte lonkend
Op de bodem van de stroom, bozig bonkend
In mijn aderen streden wrok en boete

Maar je kwam weer terug, een huilend standbeeld
Kondigde je intrede aan, een heraut
Van onmacht, wars van erosie, zijn lei koud

Als de nagel die jouw beeltenis, vergeeld
Van toorn, vastklonk in mijn luie geheugen
Ik vlijde je in het bed van mijn leugen

C. Gijsen

_________________________________________________________________

Oblivion


I tried to delete your image from my soul
and swam the Lethe, sinking in the black parts
of this death-stream of tears wrung from weeping hearts.
I had to keep myself asleep in a bowl
   
of drowsy empty-headedness. The domains
of sweet empty oblivion were eyeing
me from the riverbed, spite kept defying
penance, the two throbbing madly in my veins.

But then you reappeared. A statue that cried
heralded your entrance. You had lost all hold.
Untouched by erosion, its slate seemed as cold

as the nail that riveted your effigy,
yellowed with wrath, to my lazy memory.
I lay you down on the bed of my white lies.

translation: Erik Honders